W 1388 roku z Wirowa (dawniej: Vyrowo/Virowo) występował niejaki Jan. W II połowie XV wieku dziedzicami części Wirowa był Stanisław z Niecieczy i jego synowie: Jerzy, Jakub, Klemens i Michał (1478). Drugą część wsi posiadali bojarzy pochodzenia ruskiego: Iwaszko (1453), Hryńko czyli Stanisław (1455) i Haczko czyli Gabriel (1457).

W końcu XV w. staraniem Pawła, dziedzica z Wirowa zwanego wcześniej Wierowem, została ufundowana tutaj cerkiew prawosławna. Dnia 30 maja 1526 r. córki Pawła – Eudoksja Koźlińska i Maria Borychowska potwierdziły wcześniejszą fundację swego ojca, dla ówczesnego duszpasterza wirowskiego Nestora. W XVII w. cerkiew w Wirowie, podobnie jak większość na Podlasiu, przyjęła unię kościelną. W 1537 r. część Wirowa nabyła Elżbieta Hlebowiczówna, wojewodzina trocka, która zapisała swoje dobra królowi Zygmuntowi Augustowi. Po jej śmierci w 1552 r. król nadał Wirowo Mikołajowi Radziwiłłowi „Czarnemu” wojewodzie wileńskiemu. Jego syn Mikołaj Krzysztof Radziwiłł „Sierotka” w ramach zamiany oddał Wirowo Pawłowi Ciecierskiemu herbu Rawicz. Ciecierscy byli właścicielami wsi do 1688 roku. Od nich nabyli ją Godlewscy.

W 1713 roku właściciel Wirowa Jan Godlewski herbu Gozdawa (zm. 17 lutego 1717 r.), stolnik nurski (1689-1710) i podkomorzy nurski (1710-1717), ufundował drewnianą cerkiew unicką pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela.

Kolejnymi właścicielami Wirowa była rodzina Kuszllów herbu Drogosław. W 1757 roku kolatorami wirowskiego kościoła byli: Konstanty Kuszell z Hulidowa (1671-1757), podczaszy i stolnik podlaski (1738-1739) i jego żona Franciszka, córka Tomasza Ciecierskiego herbu Rawicz (zm. 1710), stolnika drohickiego (1686-1710). Kolejną świątynię wzniósł w 1799 roku dziedzic dóbr wirowskich (od 1787) wnuk Konstantego – Franciszek Kuszell (zm. po 1804), stolnik podlaski (1775-1794) i poseł drohicki (1784). Według zarządzenia ks. Wojciecha Skarszewskiego (zm. 12 czerwca 1827 r.), biskupa lubelskiego (1805-1824), kościół w Wirowie w 1816 roku stał się filią duszpasterską parafii w Skrzeszewie.

Drewniana cerkiew Narodzenia św. Jana Chrzciciela w 1830 r. spłonęła. Obecną murowaną świątynię wzniósł w latach 1833-1836 syn stolnika podlaskiego Franciszka Kuszlla i Franciszki Świdzińskiej – pułkownik wojsk polskich Antoni Kuszell (1790-1854), razem z żoną Teresą z hr. Załuskich (zm. 1857). W czasie prześladowania unii w 1883 roku kościół ten został zamknięty, a obok zbudowano klasztor dla prawosławnych mniszek, sprowadzonych w 1893 roku z Leśnej Podlaskiej. W ramach dalszych represji w 1904 roku została wzniesiona murowana cerkiew prawosławna pw. św. Serafina. W latach 1916-1932 w gmachu klasztornym mieściło się Seminarium Nauczycielskie prowadzone przez siostry niepokalanki.

Wkrótce po uzyskaniu niepodległości – na mocy rozporządzenia nr 65 z dnia 11 grudnia 1918 roku, wydanego przez ks. Henryka Przeździeckiego (1873-1939), biskupa siedleckiego czyli podlaskiego (1918-1939), świątynia została rewindykowana katolikom. W następnym roku dnia 10 czerwca 1919 r. wspomniany ordynariusz erygował tutaj parafię rzymskokatolicką. W latach 1967-1971 zostały przeprowadzone staraniem ks. kan. Tadeusza Borowego, ówczesnego administratora i zarządcy parafii (1967-1971): gruntowny remont wieńca kościoła oraz rozbudowa kruchty.

Na placu przykościelnym stoi murowana dzwonnica zbudowana w 1973 roku pod kierunkiem ks. Czesława Mazurka.

Obok kościoła znajduje się drewniana plebania zbudowana przed I wojną światową przez rząd carski dla ówczesnej ksieni prawosławnej. W pobliżu jej stoi nowa plebania stanowiąca rekonstrukcję ruin

Historia wirów

W 1388 roku z Wirowa (dawniej: Vyrowo/Virowo) występował niejaki Jan. W II połowie XV wieku dziedzicami części Wirowa był Stanisław z Niecieczy i jego synowie: Jerzy, Jakub, Klemens i Michał (1478). Drugą część wsi posiadali bojarzy pochodzenia ruskiego: Iwaszko (1453), Hryńko czyli Stanisław (1455) i Haczko czyli Gabriel (1457).

W końcu XV w. staraniem Pawła, dziedzica z Wirowa zwanego wcześniej Wierowem, została ufundowana tutaj cerkiew prawosławna. Dnia 30 maja 1526 r. córki Pawła – Eudoksja Koźlińska i Maria Borychowska potwierdziły wcześniejszą fundację swego ojca, dla ówczesnego duszpasterza wirowskiego Nestora. W XVII w. cerkiew w Wirowie, podobnie jak większość na Podlasiu, przyjęła unię kościelną. W 1537 r. część Wirowa nabyła Elżbieta Hlebowiczówna, wojewodzina trocka, która zapisała swoje dobra królowi Zygmuntowi Augustowi. Po jej śmierci w 1552 r. król nadał Wirowo Mikołajowi Radziwiłłowi „Czarnemu” wojewodzie wileńskiemu. Jego syn Mikołaj Krzysztof Radziwiłł „Sierotka” w ramach zamiany oddał Wirowo Pawłowi Ciecierskiemu herbu Rawicz. Ciecierscy byli właścicielami wsi do 1688 roku. Od nich nabyli ją Godlewscy.

W 1713 roku właściciel Wirowa Jan Godlewski herbu Gozdawa (zm. 17 lutego 1717 r.), stolnik nurski (1689-1710) i podkomorzy nurski (1710-1717), ufundował drewnianą cerkiew unicką pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela.

Kolejnymi właścicielami Wirowa była rodzina Kuszllów herbu Drogosław. W 1757 roku kolatorami wirowskiego kościoła byli: Konstanty Kuszell z Hulidowa (1671-1757), podczaszy i stolnik podlaski (1738-1739) i jego żona Franciszka, córka Tomasza Ciecierskiego herbu Rawicz (zm. 1710), stolnika drohickiego (1686-1710). Kolejną świątynię wzniósł w 1799 roku dziedzic dóbr wirowskich (od 1787) wnuk Konstantego – Franciszek Kuszell (zm. po 1804), stolnik podlaski (1775-1794) i poseł drohicki (1784). Według zarządzenia ks. Wojciecha Skarszewskiego (zm. 12 czerwca 1827 r.), biskupa lubelskiego (1805-1824), kościół w Wirowie w 1816 roku stał się filią duszpasterską parafii w Skrzeszewie.

Drewniana cerkiew Narodzenia św. Jana Chrzciciela w 1830 r. spłonęła. Obecną murowaną świątynię wzniósł w latach 1833-1836 syn stolnika podlaskiego Franciszka Kuszlla i Franciszki Świdzińskiej – pułkownik wojsk polskich Antoni Kuszell (1790-1854), razem z żoną Teresą z hr. Załuskich (zm. 1857). W czasie prześladowania unii w 1883 roku kościół ten został zamknięty, a obok zbudowano klasztor dla prawosławnych mniszek, sprowadzonych w 1893 roku z Leśnej Podlaskiej. W ramach dalszych represji w 1904 roku została wzniesiona murowana cerkiew prawosławna pw. św. Serafina. W latach 1916-1932 w gmachu klasztornym mieściło się Seminarium Nauczycielskie prowadzone przez siostry niepokalanki.

Wkrótce po uzyskaniu niepodległości – na mocy rozporządzenia nr 65 z dnia 11 grudnia 1918 roku, wydanego przez ks. Henryka Przeździeckiego (1873-1939), biskupa siedleckiego czyli podlaskiego (1918-1939), świątynia została rewindykowana katolikom. W następnym roku dnia 10 czerwca 1919 r. wspomniany ordynariusz erygował tutaj parafię rzymskokatolicką. W latach 1967-1971 zostały przeprowadzone staraniem ks. kan. Tadeusza Borowego, ówczesnego administratora i zarządcy parafii (1967-1971): gruntowny remont wieńca kościoła oraz rozbudowa kruchty.

Na placu przykościelnym stoi murowana dzwonnica zbudowana w 1973 roku pod kierunkiem ks. Czesława Mazurka.

Obok kościoła znajduje się drewniana plebania zbudowana przed I wojną światową przez rząd carski dla ówczesnej ksieni prawosławnej. W pobliżu jej stoi nowa plebania stanowiąca rekonstrukcję ruin

Historia